Նասրեդինը կորցրել էր իր էշը: Նա ամեն տեղ փնտրում էր, ուրախ երգելով:
Իր հարևաներից մեկը նրան տեսավ և ասաց,
– Բարև, Նասրեդին: Ի՞նչ եք անում:
– Ես իմ էշն եմ փնտրում, – պատասխանեց Նասրեդինը:
– Չգիտե՞ք, թե ուր է, – հարցրեց հարևանը:
– Ոչ, չգիտեմ:
– Ապա ինչու՞ եք ուրախ երգում: Սովորաբար, երբ ինչ-որ մեկը մի բան է կորցնում, տխրում է:
– Այո, դա ճիշտ է, – պատասխանեց Նասրեդինը, – Բայց Ես դեռ վստահ չեմ, որ իմ էշը կորած է, հասկանու՞մ եք: Իմ վերջին հույսը այն է, որ նա այդ բլուրի հետևն է: Եթե մի քիչ սպասեք, կլսեք, թե ինչպես կլացեմ և կբողոքեմ, եթե այնտեղ չլինի: