Կիրակի օր ես, ընկեր Սոնան և իմ ընկերները գնացել էինք ձիարշավարան:
Այնտեղ չորս կամ հինգ ձի կար: Նաև երեք շուն կար: Մեկը շատ մեծ էր, մեկը՝ մեծ, իսկ մյուսը՝ փոքր:
Երկու ձի դուրս եկան դաշտ: Մի ձին դարչնագույն էր, մյուսը՝ սև: Սևն ավելի մեծ էր, քան դարչնագույնը:
Մենք հերթով հեծնեցինք այդ ձիերին: Ինձ ձի հեծնելը շատ դուր եկավ: Ձիու վրա նստած՝ ես ինձ հեքիաթի քաջ ասպետի պես էի զգում: Ես երկու ձիերին էլ հեծնել եմ: Ինձ ավելի դուր եկավ սև ձին:
Երբ նստեցի ձիուն, կարծում էի, որ նա շատ անհավասար ու անհարմար կքայլի: Բայց պարզվեց, որ նրանք շատ հանգիստ ու թեթև են քայլում:
Ես բացհայտեցի, որ ձիերի աչքերը ամբողջովին սև են: Ես առաջ կարծում էի, որ ձիերի աչքերը մարդկանց աչքերի նման են:
Հետո մենք հանգստացանք և խաղեր խաղացինք: Մենք խաղում էինք մի գեղեցիկ այգում, որը դաշտի կողքն էր: Այնտեղ շատ ծառեր ու ծաղիկներ էին աճում:
Ես նաև խաղացի ամենափոքր շան հետ: Նա սպիտակ էր, դեղին աչքերով: Շատ հանգիստ էր և ոչ մի անգամ չհաչաց:
Մի քիչ հետո մենք պաղպաղակ կերանք: Ես կանգնած պաղպաղակ էի ուտում, երբ ամենամեծ շունը հարձակվեց իմ վրա և պաղպաղակիս թուղթը կերավ: (Զարմանում եմ, ես թղթի փոխարեն պաղպաղակը կուտեի)
Հետո մենք հոգնած, բայց ուրախ վերադարձանք տուն:
Մարկ Միկաիլ 