RSS

Monthly Archives: June 2016

The abandoned house 18+

“Come on, Carl, you lost the bet, now you have to stay in the abandoned house for 15 minutes,” said Jake.

“Only 15 minutes,” answered Carl.

“Oh, and no flashlights allowed,” Jake reminded Carl.

Carl gulped and walked around the house where there was a broken window.

The house was built in 1888 and was owned by a rich man that I mentioned once in this story. (You will need to read it to understand the rest of the story) It was very fancy in it’s day and everyone liked it. It was made of dark wood and had 10 rooms and three floors. (Very impressive in 1888) But everyone abandoned it since the man died and his hand went haywire.

Anyway, Carl carefully climbed into the house from the window. Everything was dark and it took Carl’s eyes a minute or so to adjust to the dark. He was in the living room. All of the furniture was covered in white sheets that prevented the furniture from getting dusty. But Carl could make out a few chairs and a huge piano.

He walked through a hall and entered a kitchen. There were a bunch of huge knives hung on the walls and thick, wooden cutting boards on a royal table next to a window. (From which the rich man’s hand fell out of when he accidentally cut his hand off) Carl shuddered when he saw the knives and the window because he always reads about “The Muddy Hand”, and rushed out of the room.

This time he was in a small room with a staircase in the back. He saw a flashing red light in the corner and walked toward it. It was a camera recording. Carl picked it up and turned on it’s light and looked around. There was a wire stretched around the front of the staircase. Carl looked up and saw a paper ghost connected to the wire. Yes, you’re right, Jake set it up to scare Carl. Carl pointed the camera at him and said, “Nice try, Jake.”

But just then a cat hissed and jumped on Carl’s back and scared him out of his wits. Carl ran up the staircase. But of course, the staircase was old and broke from Carl’s weight. Carl fell in a strange round room with the cat still on his back. “HELP!!!!!!” screamed Carl for days but no one heard him. He was also extremely hungry.

At least the cat come in handy…

(If you didn’t understand the last part, ‘At least the cat come in handy…’ I’ll explain: Carl ate the cat when he was starved, simple.)

 

 

 
Leave a comment

Posted by on June 24, 2016 in English

 

Ինձ դուր եկած երկու թարգմանություներ

Ինձ դուր են եկել Աննա Ստեփանյանի THE PIPER  և Սարգիս Մարգարյանի Կռկռացող փոստարկղ թարգմանությունները:

Երկուսն էլ լավ թարգմանած էին, և թարգմանություններից երևում էր, որ Աննա Ստեփանյանը և Սարգիս Մարգարյանը կարող են լավ թարգմանիչներ դառնալ:

Երկու պատմություններն էլ ունեն ասելիք: THE PIPER-ի ասելիքը այն է, որ պետք է միշտ խոստումը կատարել: Իսկ Կռկռացող փոստարկղ-ի ասելիքը այն է, որ ամեն խնդիր լուծում ունի:

Ինձ դուր եկան պատմությունները, որովհետև հետարքրքիր էին ու իմաստուն:

 
Leave a comment

Posted by on June 16, 2016 in Uncategorized

 

Ճամբարի 7 օրը

Այսօր առաջին ժամը մարմնակրթույն արեցինք: Ես գնում եմ նետաձքության:

Հետո գնացինք մի սենյակ և շատ երգեր երգեցինք:

Երգելուց հետո գնացինք մի այգի և այնտեղ շատ խաղացինք: Լավ ժամանակ անցկացրեցինք:

Խաղալուց մի քիչ անձրև եկավ: Ես սիրում եմ անձրև:

Այսօր լավ օր էր:

Today we did P.E. for the first class. I go to archery.

Then we went to a room and sang a lot of songs.

After singing, we went to a playground and played a lot there. We had a good time.

While playing it rained a little. I like rain.

Today was a good day.

 
Leave a comment

Posted by on June 6, 2016 in Uncategorized

 

Առյուծն ու մուկը

Մի անգամ մի առյուծ՝ ջունգլիի թագավորը,  քնած էր: Մի փոքր մուկ սկսեց նրա վրա դես ու դեն վազվզել: Առյուծն արթնացավ, դրեց իր հսկա թաթը մկան վրա, և բացեց իր բերանը՝ մկանը կուլ տալու համար:

– Ներեղություն, թագավոր, – ասաց մուկը, – ներիր ինձ այս անգամ: Ես երբեք չեմ մոռանա քո բարությունը: Եվ ով գիտի, կարող է մի օր ես էլ քեզ լավություն անեմ:

Առյուծը այնքան ծիծաղեց, որ մուկը մի օր իրեն կօգնի, որ իր թաթը բարձրացրեց և մկանն ազատեց:

Ժամանակ անցավ, մի քանի որսորդներ բռնեցին առյուծին և կապեցին ծառին: Հետո գնացին, որ վագոն գտնեն առյուծին գազանանոց տանելու համար:

Հենց այդ պահին մուկը անցավ կողքով:Տեսնելով առյուծին՝ նա վազեց առյուծի մոտ և ծամեց պարաներին, որոնք պահում էին առյուծին՝ ջունգլիի թագավորին:

– Ես ճիշտ չէի՞, -ասաց փոքր մուկը, շատ ուրախանալով, որ օգնեց առյուծին:

Հեքիաթի ասելիքը այն է, որ անգամ ամնեփաքր բարի գործը կփոխատուցվի:

Թարգմանել է Մարկ Միկաիլը

Աբույր՝ http://www.kidsworldfun.com/shortstories_lionandmouse.php

 

Հրաժեշտ դպրոցիս

Հնչում են վերջին զանգերը,

Հրաժեշտ ենք տալիս Դպրոց-պարտեզին:

Չենք մոռանա նարնջագույն ու սպիտակ պատերը մեր:

Հրաժեշտ եմ տալիս բոլոր ուսուցիչներին,

Որ մեզ մեծացրել, սովորեցրել են:

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Տաթևին՝

Դպրոց-պարտեզի տնօրենին լավ:

Ինչ հպարտ էի միշտ զգում, երբ ինձ ասում էիք.

՚՚Ապրե՛ս, տղաս՚՚:

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Սոնային՝

Միշտ ուրախ ու ժպտացող, 

Մեզ օգնող փարոս:

Հրաժեշտ եմ տալիս խելացի ու քաջ, կամուրջ սարքող ընկեր Բաբկենին:

Մեր սրտերը կանգնում էին, երբ նա ստուգում էր մեր տետրերը

և ասում ՚՚Հըըըըմ՚՚:

Ամեն անգամ խնդիր լուծելիս կհիշեմ

Դպրոցում լեգենդ դարձած ընկեր Անահիտ Բեկյանին մեր:

Հուսով եմ, ուր էլ լինեք, չեք մոռանա մեզ:

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Տաթևին (Աբրահամյան, ուրախացաք, չէ՞ ընկեր Տաթև Բլեյան, որ ձեր մասին երկու անգամ գրեցի):

Ընկեր Տաթև ասելիս խոսքս ծաղկում է:

Ուր էլ լինեմ, չեմ մոռանա:

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Սոֆյային:

Հուսով եմ, մի օր կլինեմ ձեր համերգին:

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Անահիտին,

Ով մեր գլուխների մեջ, հրաբխի պես,

լցրել է գիտություն բնության մասին:

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Աստղիկին:

Past, Present and Future Tenses are stuck in my head forever.

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Էլինային,

ով  ինձ օգնել է դժվար պահերին:

Հրաժեշտ եմ տալիս ընկեր Զառային,

Ով գեղեցկացրել է իմ աշխարհը:

 Մենք Միջին դպրոցում կօգտագործենք

ձեր տված իմաստությունը:

Մենք չենք վախենում Միջին դպրոցից,

Մենք կհաղթենք: 

Եվ գիտեմ, մի քիչ սրտաճմլիկ եղա, բայց դե…

ՎԵՐՋԻՆ ԶԱՆԳ Է: 

 
Leave a comment

Posted by on June 4, 2016 in Uncategorized

 

Անցք ցանկապատում

 

ԱղբուՄի փոքր գյուղում մի փոքր տղա էր ապրում իր հայրիկի ու մայրիկի հետ: Նա իրենց միակ տղան էր: Փոքր տղայի ծնողները շատ տխուր էին, որովհետև տղան շատ էր չար էր: Նա օգտագործում էր բառերը, որոնք մյուսների համար ցավալի էին: Նա հանդիմանում էր երեխաներին, հարևաներին, և նույնիսկ՝ իր ընկերներին: Ընկերները ու հարևաները իրենցից հեռու էին մնում: Ծնողները մտահոգվում էին տղայի համար:

Նրա մայրն ու հայրը խորհուրդ էին տալիս բարիանալ, բայց, ցավաք, նրանց փորձերը անօգուտ էին: Մի օր տղայի հոր մտքով մի միտք ծագեց: Նա տղային տվեց մեխերի մի հսկա տոպրակ և խնդրեց, որ ամեն անգամ, երբ ջղայնանա, մի մեխ մեխի ցանկապատին: Ամեն անգամ, երբ տղան ջղայնանում էր, վազում էր ցանկապատի մոտ և մի մեխ է մեխում:

Առաջին օրին մեխեց 30 մեխ: Մի քանի օր հետո մեխված մեխերի քանակը նվազեց: Տղայի համար դժվար էր մեխելը և որոշեց քիչ ջղայնանալ: Օրեցօր մեխերը նվազեցին և նվազեցին, մինչև հասավ այն օրը, երբ տղան ոչ մի մեխ չմեխեց: Նա այդ օրը ոչ մի անգամ չէր ջղայնացել: Մի քանի օր տղան չջղայնացավ և ոչ մի մեխ չմեխեց:

Հիմա տղայի հայրիկը ասաց, որ ամեն անգամ, երբ տղան կարողանա իր ջղայնությունը պահել, մի մեխ հանի ցանկապատից: Մի քանի օր անցավ, և տղան կարողացավ շատ մեխեր հանել: Բայց կային մեխեր, որոնք չէր կարողանում հանել: Տղան հորն ասաց այդ մասին: Հայրը ցույց տվեց ցանկապատն ու ասաց.

– Ի՞նչ ես տեսնում այնտեղ:

Տղան պատասխանեց.

– Մի անցք ցանկապատում:

Հայրն ասաց. – Մեխերը քո ջղայնությունն էին, որոնք դու մեխեցիր մարդկանց վրա: Դու կարող ես հանել մեխերը, բայց անցքերը կմնան ցանկապատում: Ցանկապատը երբեկ նույն տեսքը չի ունենա: Այն ունի սպիներ ամեն տեղ: Մի քանի մեխեր էլ չեն կարող դուրս գալ: Դու կարող ես մարդուն դանակով խփել, և հետո ասել ներեղություն: Բայց վերքը միշտ կմնա: Քո ջղայնությունը և վատ բառերը հենց այդպես էին: Բառերը ավելի ցավալի են, քան ֆիզիկակապես խփելը: Օգտագործիր բառերը լավ ցանկությունների համար: Օգտագործիր բառերը ընկերություն անելու համար: Օգտագործիր նրանց՝ ցույց տալու քո սրտի բարիությունը:

Աղբյուրը՝ այստեղ

Թարգմանել է Մարկ Միկաիլը

 

Արտավազավանք

 

Ճամբարի երրորդ օրը

Այսօր՝ Չորեքշաբքի, մենք գնացինք Կասկադ:

Կասկադ գնալուց առաջ մենք գնացել էինք պոնչիկանոց: Այնտեղ պոնչիկներ կերանք ու զրուցեցինք:

Կասկադում մի քանի բանաստեղծություն արտասանեցինք, հետո մտանք Գաֆեսճյան թանգարան: Կարող եք տեսնել իմ տպավորությունները այստեղ:

Հետո մենք դուրս եկանք և քայլեցինք դեպի մեր ավտոբուսը: Մենք շատ քայլեցինք: Բայց վատ չի, որովհետև քայլելն օգտակար է: